Sms: “Radicofani – Acquapendente, 33 km. Geen wifi, bellen kan. Ik voel me vandaag weer goed. X”
Egbert heeft Toscane ingeruild voor Lazio en slaapt vanavond in een prachtig oud en groot Middeleeuws klooster, met talloze fresco’s op de muren. We kunnen daar helaas niet van meegenieten want: No Wifi No Glory!.
Sms: “San Quirico d’Orcia – Radicofani, 33 km. Via Vignoni, Briciole. Geen wifi. Erg zware etappe. X”
Egbert heeft zijn telefoonrekening gekregen en is daar erg van geschrokken. Ook al belde ik hem elke dag als er geen wifi was, dan nog waren er veel kosten voor hem vanwege de ontvangen gesprekken in het buitenland. Dus, vandaag bel ik hem niet. Hopelijk morgen wifi!
Sms: “Ponte d’Arbia – San Quirico d’Orcia: 27 km. Via Buonconvento en Torrenieri. Conny gaat je bellen voor de rest. X”
De update van vandaag is geschreven door Conny, de vriendin van Egbert:
Sms: “Siena – Ponte d’Arbia, 25 km. Via Isola d’Arbia Cuno, Quinciano (zo heet een Antilliaanse oud-leerling van me, waarschijnlijk niet naar dit dorp vernoemd) Geef wifi kan de hele dag bellen. X”
Tja, dat is dus niet zo. Meneer de pelgrim is helemaal niet telefonisch bereikbaar en ik moet nog veel doen vanavond dus ik hou het hier even bij. Mocht hij binnen nu en een uur een bericht sturen dat ik kan bellen, zal ik dit bericht bijwerken. Het gaat dus in ieder geval goed met hem want hij is weer gaan lopen vandaag. Fijn!
De katholieke kerk. Veel mensen in Nederland hebben er niet zo’n hoge pet van op. Door de misbruikschandalen en sommige vreemde uitspraken van de paus is dat ook niet vreemd. Ik ben er wel anders naar gaan kijken sinds ik op weg ben. In Frankrijk, maar vooral Italië zorgen de mensen van de kerk ervoor dat andere mensen het goed hebben. Ik ben in kloosters geweest waar tuinen, houtwerkplaatsen, kledinginzamelingen, slaapplaatsen voor armen zijn. Daar werken vrijwilligers samen met mensen van het klooster. Ze doen dat belangeloos, om anderen te helpen.
Gisteren deed ik precies 2 uur over de 15 kilometer tussen Montereggioni en Siena. Dat is erg snel, te snel misschien. Het had alles te maken met een medicijn dat ik van een gepensioneerde arts in Monteriggioni kreeg. Een veel te zwaar medicijn bleek in Siena, waar ik weer naar een dokter moest vanwege algehele vaagheid en verwardheid. Ik was ook duizelig. Het medicijn wordt normaal alleen voorgeschreven aan mensen met hevige pijn ( botbreuken en dergelijke en dan ook nog eens in ziekenhuizen. Stoned was ik dus eigenlijk. En dat ben ik nog steeds een beetje.
