Turn off for: Dutch “Florence is voor de toeristen, Lucca is mooier en rustiger.” Dit zei mijn gastheer Mirko tijdens het avondeten gisterenavond. Toen ik 5 jaar geleden met vrienden Koen en Maarten op Lucca was, was het vredig rustig. Nu wemelt het van de overwegend Nederlandse en Duitse toeristen. Babyboomers die onrustig door de stad drentelen, grote camera’s om hun nek, driekwartsbroek aan, praktisch kapsel. Ik ben dit niet meer gewend en het duurde even voor ik het kon laten zijn. Veel dagjesmensen zullen Lucca straks verlaten. Op het station van Lucca zag ik Conny aankomen.
Na een kustweg van 14 kilometer moest ik dan toch echt weg van de zee. Ik werd er een beetje triestig van, maar al snel realiseerde ik me dat ik hier niet in moest blijven hangen en dat ik vooral mijn ogen open moest houden voor de mooie dingen die zouden komen. Ik ben in Toscane en het landschap is mooi. In Camaiore, waar ik nu ben, zit ik even in een café uit te puffen. Ik durf het bijna niet te zeggen vanwege de situatie in Nederland, maar het is hier al een week prachtig weer. Het pinksterweekend zal ik met Conny in Lucca zijn. Daarna weet ik nog niet zeker wat ik ga doen.
Vandaag is onze pelgrim al 67 dagen onderweg. Lopend. Van Den Haag naar Rome. Er komt steeds meer aandacht voor zijn stoere actie en dat doet hem goed. Ons ook, want alle aandacht voor No Guts No Glory is welkom. Daarom willen we jullie er graag nog een keer op wijzen dat het mogelijk is Egbert te sponsoren voor deze tocht. Nog steeds. Alle donaties zijn welkom, hoe klein ook. No Guts No Glory wil namelijk heel graag zoveel mogelijk kankerpatiënten steunen die met een ander soort uitdaging bezig zijn; de wens zo lang mogelijk te leven.
Nog een hele dag aan het strand. Het voelde niet als een straf vanmorgen. Zeker niet toen ik het dorp in liep en bewegwijzering van de Giro zag hangen. Morgen, als ik naar Camaiore loop, zal het peloton me passeren. Ik merk de komst van de wielrenners ook aan de mannetjes met notitieboekjes. Ze struinen langs het parcours en scannen de straten alvast. In de regionale krant las ik dat het niet goed gaat in de toeristensector in deze regio. Er komen te weinig mensen en de mensen die wel komen, zijn rond de 60 jaar en spenderen te weinig geld in de avonduren.
Vanmorgen werd ik wakker met een ander gevoel dan normaal. Niet omdat ik een rustdag heb en dus even kon blijven liggen. Niet omdat ik een half uur, op een terras in de zon met een krant, heb ontbeten. Niet omdat ik spijt had van mijn beslissing twee rustdagen te nemen in een kleine kustplaats waar niet zoveel te beleven is. Niet omdat ik de aanwezigheid van Theresa en vooral Wolfgang moet missen. Ik had het gevoel dat ik er al ben. Dat ik niet meer hoef. Ik moet niets meer van mezelf.
Het leven is mooi. Na dagen door de bergen gelopen te hebben, ben ik opeens aan zee. En ik blijf 3 dagen. Ik was hier al eerder, bijna 20 jaar geleden met ouders en zus ( toevallig zag ik de camping waar we toen waren ). Er is niet zo veel veranderd, de kapsels, zwembroeken en auto’s zien er wat moderner uit. En het is rustiger. Strandtenthouders zijn nog aan het schilderen en niet alle bars zijn open. Er zijn weinig toeristen. Ik heb afscheid genomen van Theresa en Wolfgang. We waren een bizarre combinatie samen, maar het ging prima en helemaal vanzelf.
