Route vandaag: Santhia – Vercelli, 31 km. Via San Germano, Vercellese, Strella en Sali. Egbert had afgesproken samen te gaan lopen met de 2 andere pelgrims die hij gisteren heeft ontmoet. Een Italiaanse vrouw die naar Rome loopt en een Franse man die via Rome naar Israël loopt. Deze man lijkt volgens Egbert op een kruising tussen Sean Connery en één of andere volkszanger Sjef Geraarts (?). Deze Sjef is niet te vinden op Google.
Vanmorgen ben ik vroeg opgestaan, omdat ik een lange etappe voor de boeg had: 37km naar Santhia. Toen ik rond een uur of 8 vertrok, was het Italiaanse kanoteam al aan het trainen. Op straat werd ik aangesproken door een man die zich voorstelde als ‘El presidente’. Het bleek Anselmo Valter te zijn, de ViaFrancigena coördinator van de streek rond Ivrea. Hij wilde graag meer weten over mijn reis. Toen bleek dat er een auto te dicht bij de zijne stond, was hij opeens weg, met mijn routeboek, dat hij nog onder zijn arm had.
Het is laat geworden gisteren in de kroeg. Annuar en Egbert hebben een gezellige avond gehad en veel gepraat. Ondanks het tijdstip is onze pelgrim vanochtend weer vroeg vertrokken, nog vol van de verhalen van de jonge Libische vluchteling. Route ging van Saint Martin naar Ivrea, via Carema, Settimo Vittone, Montestrutto, Borgofranco en bedroeg 23 kilometer.
Chatillon-Pont Saint Martin, via Saint Vincent, Montjovet, Issonge, Hone en Donnas, 33 kilometer.
Onze pelgrim wilde vanochtend eens flink uitslapen maar de kerkklokken begonnen om 06.00 duidelijk te maken dat ze recht boven zijn slaapkamer hingen. Na de uitdaging van douche versus toilet overwonnen te hebben ging hij om 06.30 op pad. De eerste 15 kilometer liep door de bergen. Hij kwam via Fort de Bard, een prachtige plek. Egbert heeft gevraagd een foto op Google te zoeken omdat hij het graag wil delen maar vandaag geen wifi heeft dus geen eigen foto kan sturen:
Van Aosta is Egbert naar Chatillon gelopen, via Saint Christophe, Nus en Parleaz. Een afstand van 30 kilometer.
Wachten bij een bushalte in de sneeuw. Het was mijn laatste moment in Zwitserland. De bus bracht me, door de tunnel naar Etroubles. Van daar ben ik, weg van de sneeuw, de Italiaanse lente ingelopen. In Aosta scheen de zon. Mensen zaten op pleinen te eten en te drinken, er hing een gezellige sfeer. Oude mannetjes riepen me naar hun bankje en vroegen wie ik was, waar ik vandaan kwam en waar ik heen ging. Nadat ik het had verteld schreeuwde er een het hele plein bij elkaar en moest ik mijn verhaal nog eens vertellen. En nog eens. Men concludeerde dat ik goede schoenen had.
