Dag lieve Marijn

‘Ben je al beter?’
Zo begonnen we altijd onze gesprekken, iets wat ik zeker niet tegen mensen zeg die in de palliatieve fase zitten, maar Marijn moest er altijd keihard om lachen.
‘Misschien moet je dan wat meer zingen’. 
Vervolgens deed ze dit en dat was eigenlijk nooit een goed idee.
Mijn mobiel staat vol met video’s van haar, waar ze eigen versies van nummers opnam om mij te laten lachen.
Vaak gingen die dan over het feit dat het mij niet is gelukt om haar grootste wens uit te laten komen; een meet & greet met P!NK.
Ze zag geen kans onbenut om me hieraan te herinneren.

Vorig jaar ging ze met ons mee naar Pinkpop en omdat ze er de volle 3 dagen was, leerden we elkaar goed kennen. Ze was er als begunstigde, maar wilde helemaal niet ‘die patiënt’ zijn dus was eigenlijk steeds bezig om te vragen of ze wat voor Imke en mij kon doen. (En of ik nou al had geregeld dat P!NK ff naar de NGNG cabin zou komen).
Het resulteerde in dat ze veel, heel veel, kaassoufflés voor ons haalde.
Na het festival kregen we steeds meer contact wat uiteindelijk vriendschap werd en elke dag even bellen. 
Marijn ademde muziek, naast P!NK was ze groot fan van Suzan en Freek.
Een tijdje terug ging Atze de Vrieze met haar op pad voor zijn ‘Fan voor een dag’.
Ze hoopte niet neergezet te worden als ‘een gekkie die ook nog eens kanker heeft’.
Met name omdat ze helemaal geen zin had om de focus op ‘het drama’ te leggen.
Maar het werd een heel mooi stuk, waar ze trots op was (Dank Atze <3).

Ze had steeds meer vragen over mijn broer, hoe zijn loslaten was gegaan, of ik daarna nog tekens had gehad en wat het allemaal voor mij heeft veranderd.
Dit omdat ze vooral veel zorgen had om haar familie die ze achter zou moeten laten; ze wilde niet dat zij te veel verdriet zouden hebben.
Een van de dingen die ik met haar deelde was dat toen Sander op een gegeven moment niet meer uit bed kon komen zei dat hij nog zo graag een keer de regen op zijn huid wilde voelen tijdens een warme dag.
En dat ik daar vaak aan denk als ik zeiknat ben geregend en daar eigenlijk over wil zeuren.
Een paar weken terug stuurde ze een video, waarin ze wandelend door de regen en stralend als altijd zei: ‘El, ik snap nu wat je bedoelde.’

Marijn ging de afgelopen 2 weken razendsnel achteruit en donderdag was ons laatste contact.
Die dag vertrok ik naar Pinkpop om onze NGNG cabin op te bouwen en toen we bij kantoor wegreden en de radio aanzetten, kwam er meteen een liedje van P!NK.
‘We are searchlights, we can see the dark
We ware rockets, pointed up at the stars
We are billions of beautiful hearts.’
Ze kon niet meer zelf appen, liet dat doen en sloot af met dat ze nog graag een liedje voor me had willen zingen, maar dit helaas niet meer lukte.

Op vrijdag, toen ik al druk aan het werk was, belde haar zus.
Om te vertellen dat Marijn net daarvoor los had moeten laten.
Jankend, in de stromende regen, op de plek waar zij precies een jaar geleden zoveel lol had gehad.
Daarna hield de regen eindelijk op, en er verscheen de mooiste regenboog die maar niet weg leek te gaan.

Lieve Marijn, sorry dat ik je allergrootste wens niet heb kunnen vervullen maar dank voor de fijne gesprekken, het samen veel en hard lachen, je openheid en oprechtheid en alle kaassoufflés.
Ik ga zelfs je intens valse gezang missen.

Mede namens de rest van ons team, willen we haar naasten met in het bijzonder haar lieve familie, alle kracht van de wereld wensen.

Ellen Gerritsen