Martin naar Stef Bos

Is dit n(o)u later?” zingt Stef Bos in het gelijknamige nummer op zijn debuut-cd met dezelfde titel waarop ook zijn bekendste hit “Papa” te beluisteren is. 
“Dat hebben ze me nooit verteld” zingt Ernst Jansz ongeveer in hetzelfde tijdvak in het nummer “Situatie” van Doe Maar. 
Zomaar wat zinnetjes waardoor de Nederpop in de jaren tachtig, negentig aan populariteit en betekenis won. 
Het zijn zinnetjes die de afgelopen jaren, sinds ik leef met een hersentumor, ook bij mij af en toe naar boven zijn gekomen. 
Dat later ook zo kon zijn, hadden ze me immers wel eens mogen vertellen. 
Het geeft aan welke invloed muziek kan hebben en hoe belangrijk muziek kan zijn in een mensenleven.

Des te fijner is het dat er een stichting bestaat die de muzikale wensen vervult van mensen. 
En dan specifiek van mensen met kanker. 
Het bijzondere is dat de Stichting “No Guts No Glory” – over deze weldoeners heb ik het – zich niet uitsluitend richt op kankerpatiënten in de terminale fase. 
Ook als je net begonnen bent aan een behandeling of in afwachting bent van hoe de ziekte zich verder ontwikkelt, zoals ik, is je muzikale wens welkom bij de stuk voor stuk bevlogen medewerkers en vrijwilligers van “No Guts No Glory.”
En dan kijken zij vervolgens of het mogelijk is om die wens uit te laten komen, veelal in samenspraak met de artiest(en) op wie de wens zich richt.

Doe Maar bestaat helaas niet meer, maar Stef Bos trekt nog altijd volle zalen met zijn wonderschone liederen, unieke stem en prachtige teksten. 
In de afgelopen decennia heb ik hem diverse keren zien en horen optreden. 
En dankzij de Stichting “No Guts No Glory” is dat volgende week weer het geval. 
Met mogelijk na afloop samen met mijn lief Shirley een ‘meet and greet” met de man die ooit in een van zijn liederen zo romantisch verzuchtte “was ik maar een dichter, dan kon ik dichter bij je zijn”. 
Okay, de EK wedstrijd tussen Frankrijk en Nederland moet ik er voor laten schieten, maar als je moet kiezen tussen wat heen en weer geren van enkele verwende miljonairtjes of de zoetgevooisde klanken van een rondtrekkende troubadour die met zijn woorden erin slaagt om het leven beter te leren lezen, is voor mij de keuze snel gemaakt.

“Ik snap geen donder van het leven, ik weet nog steeds niet wie ik ben”, eindigt Stef Bos het lied waarmee voor hem alles begon. 
Woorden waar ik me in kan vinden, alleen weet ik – nu het later is – meer dan ooit wat ik wil en dat je het elke dag opnieuw moet aandurven om de dagen te plukken.

No guts, no glory! 🎼

Lieve Martin, we hebben met veel plezier geregeld dat jij, samen met jouw Shirley, een bijzondere muzikale avond gaat beleven.
We wensen jullie heel veel moois toe!

Wil je ons steunen?
Dank je wel, ook namens onze begunstigden.